HERE'S THE SCORE By Teodoro C. Benigno - Suddenly, this word is being nudged into our consciousness and we’ve forgotten what it’s all about. What, honestly and truly, is nationalism?. Okay, the easy answer. It’s love of country. It’s a return to the values of yesteryear when the notion of nation drew us close together, particularly the war years. Fear and loathing of the Japanese invader and occupant. The tramp of his hobnailed boot, the terrors of Fort Santiago. Bataan and Corregidor. The Death March. Filipinos dying by the multitudes. The sword of Dai Nippon plunged ruthlessly into their entrails.
That is the only time I personally remember, outside of the Philippine revolution against Spain and the insurgency against the United States, that many Filipinos were ready and willing to die for this entity called Bayan kong Pilipinas. The Filipino nation. Pilipinas kong mahal. Hundreds of thousands did perish if not a couple of millions. Then and only then did love of country surge into the Filipino soul like molten lava. La patria was the revered fatherland. And a brace of Filipino heroes at the end of the 19th century gave their lives – willingly, courageously, indomitably.
Then the patriotic songs – Bayang Magiliw, Bayan Ko, Pilipinas Kong Mahal.
'Bayang Magiliw
Perlas ng Silanganan
Alab ng Puso
Sa dibdib mo’y buhay.
Lupang Hinirang
Duyan ka ng magiting
Sa manlulupig
Di ka pasisiil.
Sa dagat at bundok
Sa simoy at sa langit mong bughaw
May dilag ang tula
At awit sa paglayang minamahal.
Ang kislap ng watawat mo’y
Tagumpay na nagniningning
Ang bituin at araw niya
Kailan pa ma’y di magdidilim.
Lupa ng araw ng luwalhati’t pagsinta,
Buhay ay langit sa piling mo.
Aming ligaya na pag may mang-aapi
Ang mamatay nang dahil sa'yo.'
Bayan Ko
Ang bayan kong Pilipinas
Lupain ng ginto't bulaklak
Pag-ibig ang sa kanyang palad
Nag-alay ng ganda't dilag.
At sa kanyang yumi at ganda
Dayuhan ay nahalina
Bayan ko, binihag ka
Nasadlak sa dusa.
Ibon mang may layang lumipad
Kulungin mo at umiiyak
Bayan pa kayang sakdal dilag
Ang di magnasang makaalpas!
Pilipinas kong minumutya
Pugad ng luha ko’t dalita
Aking adhika,
Makita kang sakdal laya!
Pilipinas Kong Mahal
Ang bayan ko'y tanging ikaw
Pilipinas kong mahal
Ang puso ko at buhay man
Sa iyo'y ibibigay
Tungkulin ko'y gagampanan
Na laging kang paglingkuran
Ang laya mo'y babantayan
Pilipinas kong hirang
Ako ay Pilipino
Ako ay Pilipino
Ang dugo'y maharlika
Likas sa aking puso
Adhikaing kay ganda
Sa Pilipinas na aking bayan
Lantay na Perlas ng Silanganan
Wari'y natipon ang kayamanan
ng Maykapal
Bigay sa 'king talino
Sa mabuti lang laan
Sa aki'y katutubo
Ang maging mapagmahal
Ako ay Pilipino, ako ay Pilipino
Isang bansa, 'sang diwa
ang minimithi ko
Sa bayan ko't bandila
Laan buhay ko't diwa
Ako ay Pilipino
Pilipinong totoo
Ako ay Pilipino, ako ay Pilipino
Taas noo kahit kanino
Ang Pilipino ay ako.
Ako ay Pilipino, ako ay Pilipino
Taas noo kahit kanino
Ang Pilipino ay ako.
“Lupang Hinirang” hindi “Bayang Magiliw” ang pamagat ang ating pambansang awit.
Sinulat ito noong nais ng mga Pilipinong maging malaya sa pananakop ng ibang bansa.
Kinatha ni Julian Felipe ang tugtugin ng "Lupang Hinirang." Isinulat naman ni Jose Palma ang mga titik nito. Una itong tinugtog nang itinaas ang ating watawat. Nanngyari ito noong Hunyo 12, 1898. Ginanap ito sa Kawit, Cavite.
Ang ating pambansang awit ay nagpapahayag ng pagmamahal sa bansa. Inilalahad din nito ang pagtatanggol sa bansa. Ito rin ba ang ibig mo sa inyong bansa?
Tignan ang mga bata sa larawan. Tignan kung paano ipinakikita ang kanilang paggalang habang umaawit ng “Lupang Hinirang.”
Matapos umawit, ito ang mga binibigkas. Ito ay “Panatang Makabayan” at “Panunumpa sa Watawat.” Binibigkas mo rin ba ang mga ito?
Panatang Makabayan
Iniibig ko ang Pilipinas,
Ito ang aking lupang sinilangan,
Ito ang tahanan ng aking lahi,
Ako'y kanyang kinukupkop at tinutulungan.
Upang maging malakas,
Maligaya at kapaki-pakinabang.
Bilang ganti ay diringgin ko
Ang payo ng aking mga magulang;
Susundin ko ang mga tuntunin ng aking paaralan,
Tutuparin ko ang mga tungkulin ng
Isang mamamayang makabayan
At masunurin sa batas.
Paglilingkuran ko ang aking bayan
Nang walang pag-iimbot at nang buong katapatan.
Sisikapin kong maging isang tunay na Pilipino
Sa isip, sa salita at sa gawa.
Panunumpa sa Watawat
Ako’y nanunumpa sa watatwat ng Pilipinas
At sa republikang kanyang kinakatawan.
Isang bansang pinapatnubayan ng Diyos,
Buo at di mahahati,
Na may katarungan
At kalayaan para sa lahat.
The national anthem was sung; “Bayan Ko” was sung; an artist got up on the small stage and proceeded to lead the crowd in hurling good natured and quite scandalous abuse at Estrada and the 11 senators of by now, more-than-ill repute. It was as if every time the fuse was lit, the protesters made a deliberate effort to snuff it out. They even called for cheers for the policemen. The policemen looked embarrassed.
That is the only time I personally remember, outside of the Philippine revolution against Spain and the insurgency against the United States, that many Filipinos were ready and willing to die for this entity called Bayan kong Pilipinas. The Filipino nation. Pilipinas kong mahal. Hundreds of thousands did perish if not a couple of millions. Then and only then did love of country surge into the Filipino soul like molten lava. La patria was the revered fatherland. And a brace of Filipino heroes at the end of the 19th century gave their lives – willingly, courageously, indomitably.
Then the patriotic songs – Bayang Magiliw, Bayan Ko, Pilipinas Kong Mahal.
'Bayang Magiliw
Perlas ng Silanganan
Alab ng Puso
Sa dibdib mo’y buhay.
Lupang Hinirang
Duyan ka ng magiting
Sa manlulupig
Di ka pasisiil.
Sa dagat at bundok
Sa simoy at sa langit mong bughaw
May dilag ang tula
At awit sa paglayang minamahal.
Ang kislap ng watawat mo’y
Tagumpay na nagniningning
Ang bituin at araw niya
Kailan pa ma’y di magdidilim.
Lupa ng araw ng luwalhati’t pagsinta,
Buhay ay langit sa piling mo.
Aming ligaya na pag may mang-aapi
Ang mamatay nang dahil sa'yo.'
Bayan Ko
Ang bayan kong Pilipinas
Lupain ng ginto't bulaklak
Pag-ibig ang sa kanyang palad
Nag-alay ng ganda't dilag.
At sa kanyang yumi at ganda
Dayuhan ay nahalina
Bayan ko, binihag ka
Nasadlak sa dusa.
Ibon mang may layang lumipad
Kulungin mo at umiiyak
Bayan pa kayang sakdal dilag
Ang di magnasang makaalpas!
Pilipinas kong minumutya
Pugad ng luha ko’t dalita
Aking adhika,
Makita kang sakdal laya!
Pilipinas Kong Mahal
Ang bayan ko'y tanging ikaw
Pilipinas kong mahal
Ang puso ko at buhay man
Sa iyo'y ibibigay
Tungkulin ko'y gagampanan
Na laging kang paglingkuran
Ang laya mo'y babantayan
Pilipinas kong hirang
Ako ay Pilipino
Ako ay Pilipino
Ang dugo'y maharlika
Likas sa aking puso
Adhikaing kay ganda
Sa Pilipinas na aking bayan
Lantay na Perlas ng Silanganan
Wari'y natipon ang kayamanan
ng Maykapal
Bigay sa 'king talino
Sa mabuti lang laan
Sa aki'y katutubo
Ang maging mapagmahal
Ako ay Pilipino, ako ay Pilipino
Isang bansa, 'sang diwa
ang minimithi ko
Sa bayan ko't bandila
Laan buhay ko't diwa
Ako ay Pilipino
Pilipinong totoo
Ako ay Pilipino, ako ay Pilipino
Taas noo kahit kanino
Ang Pilipino ay ako.
Ako ay Pilipino, ako ay Pilipino
Taas noo kahit kanino
Ang Pilipino ay ako.
“Lupang Hinirang” hindi “Bayang Magiliw” ang pamagat ang ating pambansang awit.
Sinulat ito noong nais ng mga Pilipinong maging malaya sa pananakop ng ibang bansa.
Kinatha ni Julian Felipe ang tugtugin ng "Lupang Hinirang." Isinulat naman ni Jose Palma ang mga titik nito. Una itong tinugtog nang itinaas ang ating watawat. Nanngyari ito noong Hunyo 12, 1898. Ginanap ito sa Kawit, Cavite.
Ang ating pambansang awit ay nagpapahayag ng pagmamahal sa bansa. Inilalahad din nito ang pagtatanggol sa bansa. Ito rin ba ang ibig mo sa inyong bansa?
Tignan ang mga bata sa larawan. Tignan kung paano ipinakikita ang kanilang paggalang habang umaawit ng “Lupang Hinirang.”
Matapos umawit, ito ang mga binibigkas. Ito ay “Panatang Makabayan” at “Panunumpa sa Watawat.” Binibigkas mo rin ba ang mga ito?
Panatang Makabayan
Iniibig ko ang Pilipinas,
Ito ang aking lupang sinilangan,
Ito ang tahanan ng aking lahi,
Ako'y kanyang kinukupkop at tinutulungan.
Upang maging malakas,
Maligaya at kapaki-pakinabang.
Bilang ganti ay diringgin ko
Ang payo ng aking mga magulang;
Susundin ko ang mga tuntunin ng aking paaralan,
Tutuparin ko ang mga tungkulin ng
Isang mamamayang makabayan
At masunurin sa batas.
Paglilingkuran ko ang aking bayan
Nang walang pag-iimbot at nang buong katapatan.
Sisikapin kong maging isang tunay na Pilipino
Sa isip, sa salita at sa gawa.
Panunumpa sa Watawat
Ako’y nanunumpa sa watatwat ng Pilipinas
At sa republikang kanyang kinakatawan.
Isang bansang pinapatnubayan ng Diyos,
Buo at di mahahati,
Na may katarungan
At kalayaan para sa lahat.
The national anthem was sung; “Bayan Ko” was sung; an artist got up on the small stage and proceeded to lead the crowd in hurling good natured and quite scandalous abuse at Estrada and the 11 senators of by now, more-than-ill repute. It was as if every time the fuse was lit, the protesters made a deliberate effort to snuff it out. They even called for cheers for the policemen. The policemen looked embarrassed.
